رسانه های ميراث فرهنگی و مديران وزارت ميراث بيش از دو دهه است در تقبيح ونداليسم و نحوه مواجهه با آثار و محوطه های باستانی نوشته و سخن گفته اند. تلاش بسياری شد تا فرهنگ سازی در شيوه حضور در محوطه های تاريخی و باستانی در جامعه ايرانی و ميان بازديدكنندگان و گردشگران انجام شود كه از آويزان شدن به آثار تاريخی شوش و تخت جمشيد خودداری شود و رفتن بالاي گريفين های شوش و ديوارهای تخت جمشيد و آسيب نزدن به محوطه های باستانی و تا حدودی يادگاری نويسی بر بناهای تاريخی جلوگيری شود.
جامعه ايرانی البته پذيرای نقدها شد بر پايه تلاش رسانه ها و اظهارات باستان شناس ها و برخی مديران دلسوز در وزارت ميراث فرهنگی به اصلاح رفتار اقدام كرد و امروز حتی حضور انبوه در محوطه های باستانی نيز منجر به آسيب های نشات گرفته از ونداليسم نمی شود.
اما ظاهرا اين موضوع در وزارت ميراث فرهنگی كه خود بايد در خط مقدم فرهنگ سازی در مواجهه با آثار و محوطه های تاريخی باشد جدی گرفته نمی شود و مديران اين وزارتخانه خود آگاهانه یا ناآگاهانه گرفتار ونداليسم می شوند. اين تصوير كه از علی دارابی قائم مقام وزير ميراث فرهنگی كه در وزارت عزت الله ضرغامی به اين وزارت خانه آمد و به نظر می رسد در دولت چهاردهم نيز فعلا در اين جايگاه تثبيت شده است تا وزير جديد چه تصميم بگيرد، يادآور رفتاری است كه بيانگر رفتار عزت الله ضرغامی، وزير سابق ميراث درست چند سال قبل و هنگام بازديد از همين محوطه است. او نيز همچون تصوير امروز قائم مقام وزير ميراث فرهنگی پای خود را بر ديوارهای خشتی شهر ساسانی و ثبت جهانی شده گور گذاشت و انتقاد رسانه ها و فعالين ميراث فرهنگی را برانگيخت.
ونداليسم در مواجهه با آثار تاريخی ايران حالا ديگر به عنوان يك رفتار غير حرفه ای و ضد فرهنگی در جامعه ايران شناخته می شود. اما حالا اين معاون ميراث فرهنگی كشور و قائم مقام وزير است كه اين روزها با وجود آن كه زير تيغ انتقادات درباره مترو شيراز و كوچك شدن حريم بافت های تاريخی و آسيب های فراوان به آثار و محوطه های باستانی و البته افزايش حفاری های غير مجاز است، پای خود را بر ديوار خشتی احتمالا محوطه باستانی شهر گور فارس كه در فهرست ميراث جهانی يونسكو نيز ثبت شده است، گذاشته و از آن جالب تر آن كه تمام مديران استانی و ستادی همراه او هيچ كدام حاضر به تذكر دادن به وی درباره رفتار غير فرهنگی در مواجهه با آثار تاريخی نشده اند.
اكنون جای طرح اين پرسش است كه آيا ونداليسم كه سال ها جامعه ميراثی ايران آن را تقبيح كردند و رسانه ها در مذمت آن نوشتند تا جامعه ايرانی رفتار خود را با آثار تاريخی اصلاح كند، به مديران وزارت ميراث فرهنگی سرايت كرده است؟ آيا بهتر نبود مدير كل ميراث فرهنگی استان فارس كه همراه با معاون ميراث فرهنگی به بازديد از آثار جهانی تحت نظارت و مسئوليت خود رفته است، به قائم مقام وزير تذكر می داد كه نبايد پای خود را روی ديوار خشتی يك محوطه باستانی بگذارد؟ آيا نبايد سخنگوی جديد معاونت ميراث فرهنگی كه كنار معاون ميراث فرهنگی كشور ايستاده به علی دارابی تذكر می داد، چنين رفتاری با آثار تاريخی مذموم است و بايد فرهنگ مواجهه با محوطه های باستانی را رعايت كند؟
