تصور کنید یخچالتون بعد از ده سال از کار افتاده، یا ماشین لباسشوییتون دیگه درست کار نمیکنه. حالا باید یه جایگزین بخرید، اما با قیمتهای نجومی لوازم خانگی، این کار برای خیلی از خانوادهها عملاً غیرممکنه.
یه یخچال ساده که قبلاً با حقوق چند ماه قابل خرید بود، حالا به اندازه حقوق یه سال یه کارمند قیمت داره!
تورم افسارگسیخته و کاهش قدرت خرید باعث شده که خیلی از مردم مجبور بشن با لوازم فرسوده سر کنن، لوازمی که نهتنها کارایی ندارن، بلکه مصرف برق و آبشون هم باعث میشه تا قبضهای نجومی روی دست خانوادهها بماند.
حالا شاید بگید: خب، میتونیم قسطی بخریم یا وام بگیریم! اما این راهحل هم خودش یه معضله.
وامهای بانکی برای خرید لوازم خانگی یا اصلاً در دسترس نیستن، یا شرایطشون انقدر سخت و پیچیدهست که خیلیها عطاشو به لقاش میبخشن. سودهای بالای ۲۰-۳۰ درصد، ضامنهای متعدد و اقساط سنگین، عملاً وام رو به یه تله مالی تبدیل کرده.
تازه، اگه بخوای قسطی از مغازهها بخری، باید قیمتهای ناعادلانه و سودهای کلان فروشندهها رو تحمل کنی. مثلاً یه تلویزیون ساده که نقدی ۲۰ میلیون تومنه، قسطی میشه ۳۰ میلیون! این یعنی فشار بیشتر روی قشر متوسط و ضعیف که همین حالا هم دارن با حقوقهای ناچیز سر میکنن.
این وضعیت نهتنها کیفیت زندگی مردم رو پایین آورده، بلکه به اقتصاد هم ضربه میزنه. وقتی مردم نمیتونن لوازم خانگیشون رو بهروز کنن، مصرف انرژی بالا میره، تولید داخلی حمایت نمیشه و چرخه اقتصادی کند میشه.
از دولت و مسئولین باید پرسید: چرا هیچ برنامه مشخصی برای حمایت از تولید لوازم خانگی باکیفیت و ارزانقیمت وجود نداره؟ مگر دلیل عدم ورود کالاهای مشابه خارجی همین نبود؟
چرا طرحهای تشویقی مثل وامهای کمسود یا یارانه خرید برای قشر کمدرآمد اجرا نمیشه؟این معضل فقط یه مشکل اقتصادی نیست؛ یه بحران اجتماعیه که آرامش و آسایش خانوادهها رو هدف گرفته. وقتشه که مسئولین به جای شعارهای قشنگ، راهکارهای عملی برای کاهش فشار روی مردم ارائه بدن. کاری که خیلی وقته ما اونو نمی بینیم
برنامه تصویری راست بازار 15 شهریور ماه 1404 را اینجا ببنید:
