اسرائیل در برابر حمله موشکی ایران آمار تلفاتش را محرمانه نگه داشته و رسانههایش موظف به سکوتاند. اما در تهران، برخی مقامات مسابقه گذاشتهاند که چه کسی جزئیات بیشتری از حمله به جلسه شورای عالی امنیت ملی فاش کند؛ روایتهایی که هم اضطراب عمومی میسازد و هم محاسبات دشمن را دقیقتر میکند.
محسن حاجیمیرزایی، رئیس دفتر رئیسجمهور، در مصاحبه ای تلویزیونی گفته: «محل جلسه را زدند. پزشکیان زخمی اما ایستاده بود، موسوی پر از خاک و لباسهای پاره، مومنی دچار مشکل تنفسی شد. موشکها شکافی در بتن ایجاد کردند و اعضا از همان شکاف خارج شدند.» او حتی توضیح داد که پزشکیان پس از دوش گرفتن، مستقیم به دیدار رهبر انقلاب رفت.
روایت جنگی معاون اجرایی رئیس جمهوری هم در جای خود قابل توجه است. محمدجعفر قائمپناه گفت: «با انفجارها برق قطع شد و ساختمان پر از خاک گردید. پزشکیان خاکها را کنار زد و مسیر را باز کرد. پس از خروج، دوباره محل جلسه هدف قرار گرفت و چند امدادی شهید شدند.»
معجزه موشک آخر هم روایت دیگری است که عباس امیری فر نقل کرده است. او مدعی شده است که «موشک آخر عمل نکرد و جان رئیسجمهور نجات یافت.»
در مقابل همه این روایت های زمینی و ماورایی اظهارات علاءالدین بروجردی در جای خود عجیب و البته نیازمند راستی آزمایی در جهت آسیب شناسی از وضعیت فعلی دفاعی است . او نیز گفته است که «۳۷ یا ۳۸ موشک شلیک شد که همه به هدف خورد. پدافند هیچ نکرد؛ نه موشکی زد، نه جنگندهای برخاست. نسبت به جنگ پیشرفت چندانی نکردهایم. باید سریع جنگنده چینی بخریم.»
اینها نه جلسات محرمانه که سخنان علنی مقامات در برابر رسانههاست.
سکوت آنطرف، پرحرفی اینطرف
در شرایطی که اسرائیل حتی شمار تلفاتش را رسانهای نمیکند، مقامات ایرانی با پرگویی ناخواسته اطلاعاتی میدهند که برای اتاق عملیات دشمن حکم طلا دارد. آنچه برای مردم روایت هیجانانگیز است، برای اسرائیل قطعات پازل اطلاعاتی است که هیچ سرویس جاسوسی به این آسانی به دست نمیآورد.
اما این روایتها چه نتیجهای دارد؟
• آشکار شدن ضعف پدافند،
• افشای مسیرهای خروج اضطراری،
• اطلاع از وضعیت جسمی رئیسجمهور،
• و حتی بازگویی لحظه به لحظه مسیر ملاقات با رهبر انقلاب.
بهجای حماسهسازی، اینها ناخواسته اسرار ملی را لو میدهند
در این شرایط انتظار افکار عمومی روشن است: ممنوعیت روایتهای جزئی و تکاندهنده، انضباط گفتاری در شرایط جنگی و پاسخگویی مقامات بیاحتیاط.
اگر شورای عالی امنیت ملی وضعیت فعلی را مدیریت نکند، تاریخ خواهد نوشت: «افشای اسرار نظامی ایران نه به دست جاسوسان خارجی، که با بیملاحظگی مسئولان اتفاق افتاد.»
نباید فراموش کرد که بازگویی جزئیات حمله به شورای عالی امنیت ملی، نه افتخار است و نه خدمت به افکار عمومی؛ تنها اضطراب میآفریند و به دشمن یاری میرساند. دبیرخانه شورا باید فوراً با ممنوعیت این روایتها، انضباط رسانهای را بازگرداند. در غیر این صورت، مردم حق خواهند داشت بپرسند: چه کسی اسرار امنیت ملی را لو داد؟ جاسوسان یا مسئولان پرگو؟
