شهر اوور-سور-اواز در ۲۷ کیلومتری شمال پاریس، جایی است که وینسنت ون‌گوگ، نقاش هلندی، دو ماه پایانی عمر خود را در ژوئن و ژوئیه ۱۸۹۰ (خرداد و تیر ۱۲۶۹ شمسی) سپری کرد. او در اتاق کوچکی بالای مغازه‌ای متعلق به خانواده راووش اقامت داشت و روزانه سه و نیم فرانک برای اتاق و دو وعده غذا پرداخت می‌کرد.
در این مدت کوتاه، ون‌گوگ ۷۴ نقاشی خلق کرد و هر روز از ساعت ۵ صبح تا ۹ شب به فعالیت هنری مشغول بود. او در ۲۷ ژوئیه، پس از صرف صبحانه، به گودالی در نزدیکی قلعه شهر رفت و با شلیک گلوله به زندگی‌اش پایان داد.
اطرافیان از مشکلات روانی ون‌گوگ و اقامت یک‌ساله او در آسایشگاه‌های آرل و سن‌رمی اطلاعی نداشتند. پرونده ترخیص او از آسایشگاه با عنوان «درمان‌شده» بسته شده بود.
ون‌گوگ در زمان مرگ تازه مورد توجه منتقدان قرار گرفته بود و در طول عمر خود تنها یک نقاشی خارج از خانواده‌اش فروخته بود. با این حال، آثار او اکنون میلیون‌ها دلار ارزش دارند و زندگی‌اش الهام‌بخش نمایشگاه‌ها و پروژه‌های هنری بسیاری شده است.
نمایشگاه اخیر آثار ون‌گوگ در موزه اورسی پاریس با عنوان «ون‌گوگ در اوور-سور-اوآز؛ ماه‌های پایانی»، که از اکتبر ۲۰۲۳ تا فوریه ۲۰۲۴ (مهر تا بهمن ۱۴۰۲) برگزار شد، با ثبت رکورد ۸۰۰ هزار بازدیدکننده، مورد استقبال گسترده قرار گرفت.
اوور-سور-اواز اکنون یکی از مقاصد گردشگری هنری در فرانسه به شمار می‌رود و بنا بر اعلام شبکه فرانس‌اینفو، سالانه حدود ۳۰۰ هزار گردشگر از مزار ون‌گوگ و برادرش تئو در این شهر بازدید می‌کنند.
با این حال، طی هفته‌های اخیر اختلافی حقوقی بر سر محل نقاشی «ریشه درختان» که گفته می‌شود آخرین اثر ون‌گوگ است، شکل گرفته است. این اثر یک روز پیش از مرگ او کشیده شده و ریشه‌های درختان موجود در آن همچنان در محل باقی هستند.
شورای شهر و مالکان زمین بر سر مالکیت و نحوه حفاظت از این مکان دچار اختلاف شده‌اند. شهردار اوور-سور-اواز، ایزابل مزیر، اعلام کرده که این مکان متعلق به عموم مردم است، اما مالکان تأکید دارند که به حفاظت از آن متعهدند و دسترسی عمومی را فراهم کرده‌اند. دادگاه فرانسه به تازگی تلاش شورای شهر برای تصاحب بخشی از زمین را رد کرده است.
این اختلاف حقوقی در آستانه فصل پررونق گردشگری ون‌گوگ، که از ایام عید پاک آغاز می‌شود، فضای شهر را تحت‌تأثیر قرار داده و اختلافاتی را میان ساکنان ایجاد کرده است. برخی مورخان هنر معتقدند جذابیت آثار ون‌گوگ به بازتاب روحیات شکننده او در آثارش بازمی‌گردد؛ موضوعی که اکنون در مورد نقاشی پایانی‌اش نیز صدق می‌کند.
